Over Martine
Als 41-jarige vrouw met twee schatten van dochters hoor je toch volop van het leven te genieten? Maar daar kwam voor Martine uit Zeist in augustus 2010 abrupt een einde aan toen bij haar de diagnose MS werd gesteld.
Nog de enige ouder…
Twee maanden nadat Martine de diagnose MS kreeg, kreeg haar toenmalige vriend (de vader van haar dochters) de diagnose longkanker (met uitzaaiingen naar de lever en botten). Na een ziekbed van negen maanden overleed hij in mei 2011. Tijdens het ziektejaar van haar vriend was de MS bij Martine stabiel. Na zijn overlijden werd haar MS progressief, d.w.z. er was sindsdien een continue verslechtering. Er kwamen steeds meer beperkingen; haar wereldje werd en wordt steeds kleiner. Ze moet steeds weer afscheid nemen van dingen die pas geleden nog wel lukten of konden. Het is een continu rouwproces voor haar. Wij zagen (en zien) veel irritatie, frustratie en verdriet. Gelukkig helpen haar dochters (11 en 9 jaar) en huidige vriend haar veel, gevraagd en ongevraagd. Omdat ze niet samenwoont en haar ouders aan de andere kant van Nederland wonen, moet ze thuis alles met haar kinderen samen ‘runnen’. Haar kinderen zijn al best zelfstandig maar ze vindt dat zij zich wel kind moeten kunnen blijven voelen. Haar grootste angst is dat ze niet meer voor de kinderen kan zorgen, financieel en praktisch.
Martine wil nog blijven werken zo lang haar dit cognitief lukt. Omdat ze dus kostwinner is doet ze helemaal haar uiterste best (soms teveel) om te blijven werken. Bovendien wil ze zich tevens nuttig voelen, iets bijdragen, uit huis zijn en zo veel mogelijk ‘onder mensen’ zijn. Gelukkig heeft ze een ‘zittend beroep’ en faciliteren haar collega’s en haar werkgever haar op alle mogelijke manieren. Wij hebben veel respect voor de wijze waarop zij met haar MS omgaat.